ஒரு வீட்டில் நிறைய எலிகள் இருந்தன.
அவை அனைத்தும் ஒன்று சேர்ந்து கூட்டம்
போட்டன.
ஓர் எலி எழுந்து, 'இங்குள்ள
பூனையின் கொடுமை தாங்க முடியவில்லை;
நாள்தோறும் நான்கைந்து எலிகளைக் கொன்று தின்கின்றது. நம்
இனம் நாளுக்கு நாள் அழிந்து கொண்டே
வருகி றது. நாம் அதனிடமிருந்து
தப்பி க்க ஏதேனும் வழி
கண்டாக வேண்டும்' என்று உணர்ச்சியுடன் பேசியது.
கிழ எலி ஒன்று எழுந்து,
'நீ சொல்வது உண்மைதான். நாம்
எல்லோரும் பூனைக்கு அஞ்சி அஞ்சித்தான் வாழ்கிறோம்.
அதனிடமிருந்து தப்பிக்க வழி ஏதும் இருப்பதாகத்
தெரியவில்லையே, என்ன செய்வது?' என்றது.
அங்கிருந்த
சுண்டெலி ஒன்று எழுந்தது. 'நாம்
எதிர்பாராத நேரத்தில் பூனை நம் மீது
பாய்ந்து பிடித்துக் கொள்கிறது. நம்மால் தப்பிக்க முடியவில்லை.
பூனை வருவது நமக்கு முன்னரே
தெரிந்தால் நாம் அதனிடமிருந்து தப்பிக்க
முடியும்.
நாம் எப்படியாவது முயன்று பூனையின் கழுத்தில்
ஒரு மணியைக் கட்டிவிட்டால் போதும்.
அது வரும் போதெல்லாம் மணி
ஓசை நமக்குக் கேட்கும். நாம் வளைக்குள் பாதுகாப்பாகப்
பதுங்கிக்கொள்ளலாம். பூனையால் நம்மைப் பிடிக்கவே முடியாது'
என்றது.
'ஆ! அருமையான திட்டம். இனி அந்தப் பூனையால்
நம்மைப் பிடித்துத் தின்ன முடியாது' என்று
பல எலிகள் அந்தச் சுண்டெலியைப்
பாராட்டின.
'திட்டம்
நல்ல திட்டம்தான். அதை நிறைவேற்றுவதில் ஒரு
சிக்கல் உள்ளதே' என்றது கிழ
எலி ஒன்று.
'எது சொன்னாலும் குற்றம் கண்டுபிடிப்பதே வேலையாகி
விட்டது. என்ன சிக்கல் சொல்'
என்று பல எலிகள் அந்தக்
கிழ எலியின் மேல் பாய்ந்தன.
'பூனையின்
கழுத்தில் மணி கட்டப் போவது
யார்? நீங்களா அல்லது திட்டத்தைச்
சொன்ன சுண்டெலியா? நம்மால் பூனையின் அருகே
சென்று உயிருடன் திரும்ப முடியுமா? இயலாத
செயலுக்கு ஏன் இப்படி ஆரவாரம்
செய்கிaர்கள்?' என்றது அது.
அப்பொழுதுதான்
மற்ற எலிகளுக்கும் 'பூனையின் கழுத்தில் மணி கட்டுவது இயலாத
செயல்' என்பது புரிந்தது.
எல்லா எலிகளும் தலை கவிழ்ந்தபடி அங்கிருந்து
சென்றன.
1 Comments:
Click here for Commentsஅப்போ கடைசிவரைக்கும் யாருமே கட்டவே இல்லையா?
ConversionConversion EmoticonEmoticon